Św. Jan Bosko

Urodził się 16 sierpnia 1815 r. w północnych Włoszech, w Becchi, koło Turynu.

Mimo swego trudnego dzieciństwa – spowodowanego ubóstwem materialnym rodziny, śmiercią ojca (gdy miał dwa lata) oraz ciężką pracą na roli – mały Janek Bosko był dzieckiem pogodnym, towarzyskim i bystrym.

Swą działalność apostolską zaczął już jako kilkuletni chłopiec. W niedziele i święta gromadził wokół siebie współmieszkańców, zabawiając ich tym, czego nauczył się od przygodnych kuglarzy i cyrkowców; zabawy przeplatał modlitwą, pobożnym śpiewem i “kazaniem”, które było powtórzeniem wcześniej usłyszanego w kościele.

Od dzieciństwa towarzyszyło mu przeświadczenie o wielkiej miłości Boga do młodzieży. Przeświadczenie to zostało umocnione cudownym snem w dziewiątym roku życia, w którym Chrystus wskazał mu drogę i dał Maryję Wspomożycielkę jako Przewodniczkę.

Duszpasterz – “DAJ MI DUSZĘ, RESZTĘ ZABIERZ”

Pragnieniem Janka Bosko było zostanie księdzem ubogiej, opuszczonej młodzieży, która w poszukiwaniu pracy przybywała bardzo licznie do Turynu – wówczas uprzemysłowionego i szybko rozwijającego się miasta. Biedni, często analfabeci, nieprzygotowani do zawodu i wyrwani ze środowiska rodzinnego młodzi ludzie, byli podatni na wpływy i często padali ofiarą przestępczej i zdeprawowanej części społeczności miejskiej. Dla nich to ks. Bosko – po otrzymaniu święceń kapłańskich, które przyjął w 1841 r. – organizował świąteczne zabawy ze spowiedzią i Mszą świętą. Ponieważ ciągle przybywało tych, którym potrzebna była pomoc (włącznie z udzieleniem dachu nad głową), ks. Bosko zaczął organizować specjalne domy. Taki był początek oratoriów, z których pierwsze powstało w 1846 r., na peryferiach Turynu, w dzielnicy Valdocco.

Wychowawca – “WYCHOWYWAĆ DOBRYCH CHRZEŚCIJAN I UCZCIWYCH OBYWATELI”

Ks. Bosko pragnął, aby jego wychowankowie stali się dobrymi chrześcijanami i uczciwymi obywatelami. W tym celu budował z młodzieżą relacje oparte na rozumie, religii i miłości.Rozum to poznanie wychowanka, postawienie mu wymagań i wskazanie dróg. Religiaoznacza żywą wiarę. Miłość sprawia, że wychowawca nie tylko wymaga i wskazuje wartości, ale towarzyszy wychowankowi, stara się zdobyć jego zaufanie. Stale zachęca go do dobra, pomaga pokonać trudności, nie karze, lecz napomina i cierpliwie tłumaczy. Nie tylko kocha wychowanka, ale czyni wszystko, aby ten wiedział, że jest kochany. Taki styl bycia z młodymi ks. Bosko nazwał asystencją. Owa asystencja jest sercem jego systemu zapobiegawczego, do którego odwołują się współcześni salezjanie, widząc w nim nie tylko metodę wychowawczą, ale także inspirację dla swej duchowości.

Święty – “UŚWIĘCAJ INNYCH, UŚWIĘCAJĄC SAMEGO SIEBIE”

Ks. Bosko wybudował wiele świątyń, szkół i zakładów wychowawczych. Mając świadomość siły społecznej środków masowego przekazu, do celów apostolskich zaangażował również prasę; swój wolny czas poświęcał m.in. pracy pisarsko-wydawniczej. Wiernie służył papieżom swojego życia. Posiadał dar czynienia cudów. Ale wiedział, że pomaga ludziom przede wszystkim przez dar modlitwy, pełnienie posługi słowa, cierpliwość i zrozumienie lekarza sumień, sprawowanie Eucharystii, posługę sakramentalną.
Zmarł 31 stycznia 1888 r. Kościół uznał świętość ks. Jana Bosko beatyfikując go w 1929 r. W roku 1934 papież Pius XI dokonał jego kanonizacji.